Blog

“Je moet het zien als een cadeautje voor jezelf” zo zei een collega om mij de drempel van coaching over te krijgen. En zo maakte ik anderhalf jaar geleden een afspraak bij Sarah van Vrouwzeker. Geen idee wat hiervan te verwachten en geen idee waar we het dan over zullen moeten hebben. Ik heb ook regelmatig op het punt gestaan om weer af te bellen.

Want het gaat toch goed met mij? Ik ben een sterke krachtige vrouw met een fijn gezin, sociaal leven en een goede leidingevende baan in de zorg. Wel een zware veeleisende baan waar ik steeds minder van genoot, maar verklaarbaar door de situatie rondom de corona pandemie. En als dat achter de rug was zou het vast beter gaan en rustiger worden.

De eerste sessies bij Sarah gingen vooral over mijn karakterstructuren: volhouder, verantwoordelijk, loyaal, harde werker, neiging mezelf weg te cijferen. En van daaruit het zoeken naar de oorsprong van deze karaktertrekken. Verantwoordelijkheid dragen op een leeftijd waarop je dat nog niet hoort te hebben; geen kind kunnen zijn, dat maakt dat je deze structuren in je leven eigen maakt. Geleerd mijn waarde te halen door te “werken”. Als ik maar hard werk, dan vinden ze mij van waarde. Als ik maar een goede vriendin ben, vinden ze mij van waarde. Als ik maar een goede moeder ben, vinden ze me van waarde.

Dus ik moet “sterk” zijn, want als ik dat niet  ben, ben ik niet van waarde voor de ander. Doe ik er niet toe. Wat de ander te zien kreeg was dus altijd de perfecte sterke ik. En dat deel wat, in mijn ogen, zwak was kreeg niemand te zien. Ik stond mezelf niet toe om compleet te zijn, negeerde onbewust een deel van mezelf omdat die “niet oké” was. Heb mezelf geleerd om dat deel ook niet meer te voelen.

En toen ineens ging het licht uit!

Mijn geest en lichaam trapten keihard op de rem. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik kon nog geen trap oplopen zonder volledig buiten adem te zijn. Hoofdpijn, opgeblazen gevoel, kortademig, verminderde concentratie, spierpijnen, slapeloosheid, angstig, dromen, paniekaanvallen en moe tot in het diepst van mijn zijn. Een heftige burn-out.

En weer zat ik bij Sarah. Maar nu niet meer als mijn vertrouwde zelf. Deze vrouw, deze gevoelens kende ik niet. Wilde ik ook niet kennen. Dit moest zo snel mogelijk weer over zijn, want ik moest….
Het was een achtbaan van emoties en een volledig verlies van mijn zelfbeeld en eigenwaarde.
In het daaropvolgende jaar ben ik, samen met Sarah, langzaam omhoog geklommen. Vaak begreep ik niet waar Sarah heen wilde met haar gesprekken. Geen idee welke kant ze op wilde met haar vragen en oefeningen, maar uiteindelijk bleek het toch altijd in het proces te passen.  Ze heeft me geleerd dat het belangrijk is om te voelen. Ik liep al langer dan een jaar met symptomen/gevoelens die mij wilden waarschuwen voor deze burn-out. Maar ik heb ze niet herkend, genegeerd. Wil ik voorkomen dat dit weer gebeurd, dan moet ik het leren herkennen en erop reageren.

En ik heb geleerd dat ‘zwak” zijn eigenlijk helemaal niet betekent dat ik voor de ander niet meer van waarde ben. Terwijl ik als een zombie op de bank zat, waren daar vrienden en collega’s die me begrepen en nog steeds waardeerden. Niet om wat ik doe, maar om wie ik ben!

Onlangs heb ik afscheid van Sarah genomen. Ben ik klaar dan? Nee, absoluut niet. Oude patronen blijven hardnekkig en het continue monitoren van mezelf blijft belangrijk. Ik heb geleerd om mijn gevoel niet te negeren door extra hard te werken, maar ernaar te luisteren. Rust te nemen als ik moe ben. Als ik me niet happy voel probeer ik te zoeken naar de oorzaak en dit aan te pakken; niet meer het huis te gaan schoonmaken en het te negeren. Moet ik een verzoek afwijzen omdat dit beter voor mij is, dan daar ook naar handelen en me er niet onzeker over voelen. Op mijn werk heb ik keuzes gemaakt en taken afgestoten. Geleerd dat niet alles mijn verantwoordelijkheid is, maar dat we het hebben over ‘gezamenlijke verantwoordelijkheid’. Grenzen aangeven en een strakke agendaplanning bijhouden die goed is voor mij.

Elke dag is een stap vooruit. Elke dag is er één van waarde. En elke dag geniet ik meer van de verbeterde versie van mijzelf. Om mijn leven met een cijfer te beoordelen ben ik bij Sarah begonnen met een 6, ik heb een -10 aangeraakt maar uiteindelijk geëindigd met een dikke 8!

Heb het niet altijd zo gevoeld, maar coaching was echt een cadeautje voor mezelf!

(Coachee Vrouwzeker Jolanda)