Met een open blik
Het leven zou je kunnen vergelijken met het wandelen in een park. Als kind speelden we in de bosjes, onderzochten we elk hoekje en waren we verrast door allerlei kleine en grote schoonheden in de natuur en de ‘schatten’ die we vonden. Kinderen kunnen zo mooi in het hier en nu leven. Onbevangen, met een open blik.
Nu, wanneer we wat groter zijn, denken we vaak al te weten hoe het park eruit ziet. Want we kennen de ‘klappen van de zweep’. Wie we zijn wordt verder gevormd door alles wat we meemaken. Wanneer we negatieve ervaringen opdoen, slaan we dit heel goed op in ons brein en in ons lijf. ‘Gevaar’ roept je lijf wanneer je denkt dat er weer een vergelijkbare situatie zich gaat voordoen. Zo kunnen we onszelf verhalen vertellen over hoe het zal zijn, over hoe iets gaat aflopen. Veelal ontstaan vanuit zelfbescherming. Maar door alles wat we hebben meegemaakt kijken we vaak met een gekleurde bril. We zijn iets van die vrijmoedigheid en onbevangenheid verloren.
Dat je hoofd en je lijf je waarschuwt voor gevaar is uiteraard goed en belangrijk maar als het lopen in het park daardoor veelal gespannen is, vraagt het om bijstelling en balans. Mijn vraag aan jou is daarom, welk verhaal vertel jij jezelf? Zal je relatie het toch niet redden, gaat het hem niet worden met je studie of baan, gaan jouw collega’s je toch nooit leuk vinden? Je loopt het risico op een self-fulfilling prophecy. Ik wil je uitdagen om eens een andere bril op te zetten. Wat als het wel wat wordt? En een stap verder, kan je ook geen bril opzetten? Openstaan voor de ‘schatten’ die je wellicht kan ontdekken in de mooie stukken in het park. Maak per moment keuzes in wat goed voelt of niet. Loop met een open blik door het leven, met jezelf als kompas om keuzes te maken. Zo wordt het wandelen in dat park een stuk aangenamer. Probeer het maar eens!