Blog

Vrouwen delen hun leerproces ter inspiratie voor andere vrouwen. Om andere vrouwen te laten weten dat er hoop is, je leven een andere wending kan krijgen. In een kort verhaal nemen ze jou mee. Het verhaal van Linda is wat langer dan gemiddeld, het verhaal klopte en het voelde vreemd te gaan knippen. Zoek een goed plekje op, om even de tijd te nemen voor haar verhaal. Laat gerust, in de reacties hieronder, weten wat jou inspireerde….

Halverwege 2016 was ik onderweg van mijn werk naar huis. Het was een route die ik al 4,5 jaar elke dag fietste, maar opeens wist ik de weg niet meer. Totaal in paniek heb ik een vriendin gebeld die mij thuis heeft gebracht. Dit bleek de eerste dag van een burn-out, die uiteindelijk 1,5 jaar heeft geduurd. Via de huis- en bedrijfsarts ben ik versneld bij de tweedelijns psycholoog terechtgekomen. Ik was suïcidaal en heb in die 1,5 jaar geen uur gewerkt en had geen sociaal leven meer. Het kon zo niet langer.
In mijn jeugd ben ik jarenlang seksueel misbruikt. Jarenlang heb ik dit verzwegen en als een geheim met mij meegedragen. Het contact tussen mijn verstand en gevoel was totaal verstoord. Ik zocht bevestiging van mannen, dat ik goed ben en dacht dat te krijgen door met veel verschillende mensen seks te hebben. Uiteindelijk liet het mij steeds leger voelen. Twee keer heb ik ‘vriendjes’ gehad die mij nogmaals seksueel misbruikten en ver over mijn grenzen gingen. Mensen vonden mij bikkelhard, ik was extreem streng voor mezelf en verlegde constant mijn grenzen. Niets was ooit genoeg. Bij de psycholoog heb ik EMDR therapie gevolgd. Het was één van de zwaarste periodes uit mijn leven, maar een jaar later ging het een stuk beter met mij. Eind 2017 ben ik weer begonnen met werken en nam ik weer contact op met vrienden.

Begin 2017 leerde ik mijn vriend kennen. Het was een verwarrende situatie en mijn hoofd stond er niet naar door alles waarmee ik bezig was, maar ik raakte verliefd. Écht verliefd. Voor het eerst in m’n leven en daarom besloot ik ervoor te gaan. Het was ontzettend moeilijk. Ik zat enorm in de knoop met mezelf en had geen idee hoe ik liefdevol met een man om moest gaan. Laat staan dat ik wist hoe ik liefdevol met mezelf om moest laten gaan. Ik duwde hem figuurlijk keer op keer bij mij vandaan, heb talloze keren geroepen dat ik niet met hem verder wilde en dat hij weg moest gaan. Alles was uit pure wanhoop. Ons seksleven daarentegen was in het begin heel erg goed. Ik had voor het eerst in m’n leven geen flashbacks of remmingen, ik kon mezelf zijn bij hem. Na een halfjaar kwamen onze verlangens niet meer overeen. Hij wilde bijna nooit meer seks met mij en ik was degene die initiatief moest nemen, maar ook dan kreeg ik vaak nul op het rekest en voelde me ontzettend afgewezen. We hebben bespreekbaar gemaakt wat er aan de hand was, maar hij begreep het zelf ook niet. Hij vertelde mij altijd dat het niet aan mij lag, maar ik geloofde het niet. Hoezo verandert dat opeens? Het had een enorme weerslag op onze relatie. Ruim 1,5 jaar hebben we ermee rondgelopen, maar we hadden soms maanden achter elkaar geen seks. Voor mij was het de druppel die de emmer deed overlopen: als dit niet zou veranderen wilde ik niet met hem verder.

Met mezelf ging het ook weer steeds slechter. Ik had nooit rust in mijn hoofd en in mijn leven. Eind 2018 ben ik veranderd van baan en kreeg ik veel meer verantwoordelijkheden. Ik verviel in oude patronen en werd weer mijn eigen vijand. Alles moest beter en meer, ondanks een heftige thuissituatie. Ik nam weer afstand van vrienden en de ruzies met mijn vriend werden erger. Uiteindelijk heb ik de stap gezet om naar de praktijkondersteuner van de huisarts te gaan. Ondertussen sliep ik nauwelijks nog en heb ik anti-depressiva gekregen.  Mentaal kwam ik met de praktijkondersteuner uiteindelijk niet verder. Via die weg ben ik doorverwezen naar Sarah.

Aanvankelijk ben ik samen met mijn vriend naar Sarah gegaan als laatste redmiddel voor onze problemen op seksueel gebied. We ontdekten dat ik een muur had opgetrokken waardoor er geen verbinding kon ontstaan. Ook onze communicatie was onderdeel van het probleem. Sarah legde snel de vinger op de zere plek bij mij: ik ontdekte dat ik een groot gebrek aan zelfliefde had en  constant bevestiging bij mijn vriend zocht. Hij sloeg daar op zijn beurt van dicht waardoor ik mij afgewezen voelde en alles in een neerwaartse spiraal belandde. Los van onze gezamenlijke gesprekken, ben ik ook individueel met Sarah in gesprek gegaan. Ze heeft erg haar best moeten doen om mij te laten ontdooien, want ik zat inmiddels misschien al met twee benen in de oude situatie. Ik leefde weer op ratio en had een enorme muur opgetrokken om te overleven zoals ik altijd gewend was. Haar eindeloze geduld en aandacht hebben ervoor gezorgd dat ik zag dat een liefdevolle benadering in het leven veel effectiever is. Sarah noemde het altijd het kleine meisje in mij, dat nieuwsgierig is naar wat er om het hoekje gebeurt, maar niet zo goed durft te gaan. Inmiddels heb ik geleerd dat ik nog altijd aan het vechten was tegen het verleden. Ik was boos op alles wat mij gevoelsmatig is ontnomen en het feit dat ik nooit kind heb kunnen zijn. Nu maakt het verleden mij ‘enkel’ nog verdrietig. Het is een deel van mij en heeft mij gevormd tot wie ik ben. Ik leer te accepteren dat ik niet altijd meer dan 100% kan geven en dat ik ook van toegevoegde waarde ben voor andere mensen. Ik stel mij kwetsbaarder op naar anderen en laat mijn verdriet soms ook zien. Dit zorgt ervoor dat ik veel rustiger en minder explosief ben, met name naar mijn vriend. Dat komt ten goede aan onze relatie en daarmee ook aan ons seksleven.

Ondanks alles zijn we gelukkig nog steeds samen, zijn we dichterbij naar elkaar toe gegroeid en is het de liefde voor elkaar die ons samen houdt. Ons seksleven blijft een aandachtspunt en daar maken we stappen in. Het is geen reden meer om de relatie te verbreken. Sterker nog: we wonen inmiddels samen. Hij is mijn rots in de branding en is dat altijd geweest.
Persoonlijk heb ik de volgende kort, maar krachtige zin geleerd die uiteindelijk een heleboel heeft veranderd: “Het is oké.”

Tegen iedereen die ook maar iets herkent uit mijn verhaal wil ik zeggen dat ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt. Je hoeft het niet alleen te doen. Het wordt zwaar, misschien heel erg zwaar, maar je kan het. Hoe jij je nu voelt is niet wie je bent.