Blog

‘Ik schoof mezelf aan de kant, anderen waren belangrijker dan ik, ik voelde me niet gezien, kon mezelf er van overtuigen dat sommige vrienden van mij alleen vrienden met mij waren vanuit medelijden, ik dacht dat het afhankelijk was van hoe ik eruit zie of wat ik doe, wat mensen van mij zouden vinden.

Met deze gedachten kwam ik bij Sarah. Het eerste gesprek ging over het feit dat ik mij niet gezien voelde, niet door de mensen om mij heen, maar ook niet door mensen die ik helemaal niet kende. Dat ik op straat liep en iemand keek mij niet aan, dan dacht ik, zie je wel, niemand die me ziet. Ik ben het niet waard, wat voeg ik nou toe.

Sarah had het over ‘self fulfilling prophecy’, ik zie wat ik verwacht. Daarmee word ik bevestigd in dat ik niet gezien wordt op het moment dat iemand mij op straat niet aankijkt. Ik kreeg van Sarah een opdracht mee, namelijk dat ik mensen op straat zou aankijken en begroeten. Dus ik liep terug naar huis, ik groette mensen en keek ze aan. Op diezelfde terugweg liep er een man voorbij, die me een hele tijd aanstaarde. Ik begon in mezelf te lachen en zei: ‘ik voel me gezien’. Het werd mij ineens duidelijk dat het gevoel wat ik heb, bij mijzelf vandaan komt en dat die mensen op straat daar eigenlijk geen invloed op hebben. En omdat het een gevoel vanuit mij is, kan ik ermee aan de slag. Dit lijkt misschien maar een kleine opdracht, maar het was voor mij heel verhelderend, een nieuw kijk op mijzelf.

Toch had ik na dit eerste gesprek het gevoel dat Sarah niet de persoon was met wie ik verder wilde, en dat ik mijn traject direct maar weer moest afsluiten. Een dag later ontdekte ik waar dat gevoel vandaan kwam. Sarah stelde mij vragen over, voor mij, pijnlijke onderwerpen en liet mij de realiteit zien. Ik geloofde in wat ik mijzelf altijd had voorgehouden, dus dat het ook anders kon zijn, wilde er bij mij nog even niet in. Toen ik dit voor mezelf helder had wist ik, dit is een stap in de goede richting, ik moet hiermee door gaan om te kunnen groeien. Ik heb het traject dus voortgezet bij Sarah en heb daar hele mooie, leerzame, maar ook zeker moeilijke, gesprekken gehad. Tijdens onze gesprekken stelde Sarah vragen waardoor ik anders naar mezelf ging kijken. Regelmatig werd gezegd; zet maar even een neutrale bril op. Dan kon ik alles zien zoals het was, en niet zoals ik dacht dat het was.
Omdat ik mezelf jarenlang dingen had wijsgemaakt, was ik die dingen gaan geloven. We hebben het samen over veel verschillende onderwerpen en overtuigingen gehad. Overtuigingen die ik hierboven opgenoemd heb. Overtuigingen waarvan ik niet wist dat ik ze kon veranderen, maar waarvan ik nu kan zeggen dat ik op al die punten gegroeid ben.

Mijn traject begon en sloot ik af met gebed, iets waarvan Sarah vroeg of ik daarvoor open stond omdat ze wist dat ik christelijk was. Dit waren voor mij emotionele en tegelijkertijd, krachtige, momenten. Ik mocht ervaren dat God er elke stap bij was en dat Hij er nog steeds bij is.

Ik ben Sarah dankbaar voor de gesprekken die we hebben gehad, voor de kritische vragen die zij mij stelde waardoor ik wel eerlijk naar mezelf moest zijn, en voor haar persoonlijke verhalen, waardoor het delen soms nog weer wat makkelijker ging. Maar bovenal ben ik dankbaar voor het gevoel dat ik oke ben zoals ik ben.

Is het nou zo dat ik nooit meer negatief naar mezelf kijk, of dat ik me ineens door iedereen gezien voel? Nee, zeker niet! Maar ik heb geleerd dat ik ben wie ik ben, dat ik positieve en negatieve kanten heb. Geleerd dat die positieve kanten vele malen groter zijn dan de negatieve. Dat het niet zo is dat ik door een stapje harder te zetten op mijn werk of voor familie/vrienden ik ineens een leuker mens wordt. Geleerd dat ik mijn grenzen aan mag geven, dat ik voor mezelf op mag komen, dat ik dingen mag doen omdat ik dat wil en niet omdat anderen dat van mij verwachten. Dat iedereen anders in elkaar zit, dat ik mensen niet kan veranderen maar dat ik mij bij de verschillen mag neerleggen en daar ook van mag leren. Dat ik wat ik nodig heb mag uitspreken naar anderen om zo dat te ontvangen waar ik naar verlang. Ik leer steeds meer mijn valkuilen te herkennen, en weet dus ook steeds beter hoe en wanneer ik in moet ingrijpen. Ik heb geleerd om met een realistisch beeld naar mezelf kijken. En dat beeld bevalt me steeds meer. Ik blijf groeien en zal dit de rest van mijn leven blijven doen.

Ik wens jou dat je kunt zijn wie je bent, want je bent het meer dan waard!’

Dit verhaal is geschreven door Saskia (fictieve naam), coachee bij Vrouwzeker